آيا کودکان شما شلوغ مي کنند و همه چيز را به هم مي زنند؟ آيا صداي تلويزيون زياد است و صدا تيراندازي مربوط به بازي هاي ويدئويي شما را عصبي مي کند؟ اين مواردي که به صورت مداوم در خانه شما صورت مي گيرد، منجر به عصبي شدن شما خواهد شد.
همچنين همسايه ها و دوستانتان هم سر و صدا مي کنند و همسر شما در حمام منتظر است تا سر و صداها کم شوند و محيط خانه آرام شود. آيا اين صداهاي وحشتناک براي شما هم آشنا هستند؟
در صورتي که پاسخ شما بله باشد، نبايد بيش از اين منتظر بمانيد و بايد همين الان شروع به ايجاد يک محيط آرام در خانه خودتان بکنيد تا بتوانيد يک زندگي آرامش بخشي را در کنار اعضاي خانواده تان داشته باشيد.
مراحل
1? تمايل داشتن به اجراي يک سري محدوديت ها و مطمئن شدن در مورد اجراي آنها.
شايد اين مورد اولين و مهمترين چيزي مي باشد که بايد انجام دهيد. اين مورد به معناي در نظر گرفتن يک سري محدوديت هايي براي زمان ها، ميزان صداها و فعاليت ها و زمان خوابيدن مي باشد.
اين قوانين در مورد والدين هم وجود دارد؛ در صورتي که کودکان براي رفتن به مدرسه والدينشان را از خواب بيدار کنند، اين وضعيت يک وضعيت نامناسبي براي والدين خواهد بود که هر صبح اتفاق مي افتد.
در صورتي که والدين همزمان با کودکان بخوابند، بيدار شدن در هر روز صبح براي آنها يک کار سختي نخواهد بود؛ خوابيدن يک مورد مهمي براي والدين مي باشد، ولي آنها نبايد انتظار داشته باشند که در حين رفتن کودکان به مدرسه بخوابند.
2? يک خانه آرام تر را تصور کنيد.
چه چيزي مي بينيد؟ مواردي که تصور کرده ايد را بنويسيد و به منظور دستيابي به يک محيط خانگي آرام تر، اين موارد را به عنوان اهداف خودتان در نظر بگيريد.
شما در ذهن ناخودآگاه خودتان يک تصوير درستي از يک خانه اي خواهيد داشت که مي خواهيد در چنين خانه اي زندگي کنيد – همواره اين مورد را در نظر داشته باشيد و به تدريج براي دستيابي به آن تلاش کنيد.
3? بنشينيد و يک ليست از مواردي تهيه کنيد که منجر به ايجاد بيشترين صداها مي شوند و آرامش خانه شما را از بين مي برند.
اين موارد عبارت از اولين مواردي هستند که شما بايد در مورد محدوديت هاي اعمال شده در نظر بگيريد. زماني که قرار است يک مهمان به خانه شما بيايد، صداي تلويزيون را کم کنيد و ميزان استفاده از کامپيوتر را محدود کنيد. همچنين يک سري محدوديت هايي را براي موارد کوچک در نظر بگيريد.
کودکان به اسباب بازي ها و سرگرمي نياز دارند، ولي اين بدان معنا نيست که آنها به تلويزيون و بازي هاي ويدئويي نياز دارند.
سعي کنيد که فرزند شما به جاي بازي هاي ويدئويي، به بازي هايي همانند شطرنج، Mahjong (يک بازي چيني که با 4 نفر و 144 کاشي انجام مي شود) و تخته نرد مشغول شود.
همچنين هزينه مربوط به بازي هاي قديمي و بازي هاي تخته اي بسيار کمتر از هزينه بازي هاي تلويزيوني و بازي هاي ويدئويي داراي ميز فرمان است.
4? مشخص کردن يک جدول مربوط به وظايف.
اين جدول وظايف بايد براي هر يک از اعضاي خانواده وجود داشته باشد و شامل روزها و تاريخ هاي سررسيد باشد.
هر چقدر که کار مشخص شده بزرگتر باشد، بايد چارچوب زماني در نظر گرفته شده براي آن هم طولاني تر باشد تا فرد به آرامي بتواند آن را انجام دهد – در واقع فرد بتواند کار خودش را به صورت بخش به بخش انجام دهد، به جاي اينکه شعبده بازي بکند و همه کارها را به صورت يکجا انجام دهد.
5? همه موارد در هم ريخته را مرتب کنيد.
بي نظمي و در هم ريختگي منجر به ايجاد استرس، عجله و عدم توانايي براي درست فکر کردن مي شود. هر چقدر که وسايل کمتري در روبروي شما وجود داشته باشد، احساس آرامش بيشتري خواهيد داشت. همچنين مشخص است که اين شرايط به تميزکاري کمتري هم نياز خواهد داشت.
در صورتي که کودکان اسباب بازي ها، کتاب ها و بازي هايي زيادي داشته باشند، در منظم کردن اين موارد به آنها کمک کنيد. آنها مي توانند وسايل خودشان را در انبارها نگهداري کنند، ولي به آنها بگوييد در صورتي که وسايل شان سه بار پشت سر هم در اتاق پخش شده باشد و جمع نشود، اين وسايل را به نزديک ترين مغازه خيريه خواهيد داد.
شما بايد قصد چنين کاري را به صورت واقعي داشته باشيد و براي اينکه اين کار شما يک تاثير مناسبي داشته باشد، بايد خودتان را براي چنين کاري آماده کنيد.
6? همزمان با اينکه درست مي کنيد، تميز کنيد.
در صورتي که شما بتوانيد وسايل استفاده شده در آشپزي را در حين آماده شدن غذا بشوريد، در اين صورت ظرف هاي آلوده کمتري خواهيد داشت. همين مورد در رابطه با تمامي وسايل مورد استفاده در حين هر کار ديگري هم مصداق دارد – به هر فردي آموزش دهيد که بعد از استفاده کردن از هر وسيله اي، آن را به جاي قبلي خودش برگرداند.
يک سري سبد ها و صندوق هاي انباره اي بخريد و آنها را برچسب گذاري کنيد و افراد خانواده را تشويق کنيد که وسايل مورد استفاده را به جاي قبليش برگردانند.
7? براي وعده هاي غذايي برنامه داشته باشيد.
در صورتي که همواره نگران اين مسئله هستيد که چه غذايي را براي شام آماده کنيد، هر هفته نيم ساعت از وقت خودتان (معمولا عصر يک شنبه زمان خوبي است) را صرف تهيه يک برنامه غذايي براي هفته آينده کنيد.
اين بدان معنا نيست که شما بايد يک برنامه غذايي خاصي را در نظر بگيريد يا همه وقت خودتان را صرف آشپزي کنيد، ولي حداقل بنويسيد که “پاستا – دوشنبه”، “استيک – سه شنبه”، “پيتزا – چهارشنبه”، “سوشي – پنج شنبه”، “بيرون رفتن – جمعه”. در اين حالت شما يک ايده اي را در مورد وعده غذايي اصلي خواهيد داشت و در حالي که عناصر اصلي در دسترس شما قرار دارند، مي توانيد هر شب در مورد چاشني ها و سبک مورد استفاده تصميم گيري کنيد.
نويسنده : همسرانه
درباره این سایت